Poem & Prose
ผมเขียนบทกวีเอาไว้ไม่เยอะ มันจะมาเป็นช่วงๆ ผมเขียนทั้งฉันทลักษณ์และกลอนเปล่า ตอนเขียนแรกๆ ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเสียงของกลอน พอเข้าใจแล้วก็เขียนตามขนบอยู่ช่วงหนึ่งแล้วก็รู้สึกว่าทำไมจะต้องเขียนด้วยเสียงแบบนี้นะ ตอนหลังผมจึงสร้างกฎเกณฑ์ของเสียงขึ้นใหม่ ผมชอบทำนองที่ผมสร้างขึ้นมากกว่าเสียงตามขนบและมันทำให้ผมเขียนบทกวีได้สนุกขึ้น ถ้าพูดถึงฉันทลักษณ์จริงๆ แล้วผมชอบฉันท์มากกว่ากลอน ส่วนบทร้อยแก้ว (Prose) นั้นอาจจะมีทำนองหรือไม่ก็ได้ มันคือสิ่งที่ให้ความคิดและความรู้สึก ช่วงหนึ่งผมรำคาญคำว่า "เรื่องเล่า" มาก เอะอะอะไรก็เรื่องเล่าๆ บทร้อยแก้วพวกนี้ส่วนใหญ่ไม่ใช่เรื่องเล่าแต่มันให้อะไรได้มากมาย ทั้งบทกวีและบทร้อยแก้วนี้คือทั้งหมดที่คัดมา มีหลากยุคหลายสมัย จะเรียงกันไปตามยุค ของใหม่ก็จะอยู่ต้นๆ บทกวีที่พออ่านได้ก็คงมีอยู่เท่านี้ แต่บทร้อยแก้วสมัยก่อนกระจัดกระจายอยู่ตามสมุดบันทึก ตอนหลังก็ไปอยู่ตามสเตตัส รวบรวมมาได้เพียงบางส่วนเท่านั้น
บทกวี
หลง Like
ไม่เขิน
ไม่เข้าฝัน
แอบ
รัฐปาหี่
หมดใจ
ฆ่าค่า
ลอยฟ้า
หลอม
เราสู้
ขอเดชะ
สละอัญชุลีลวง
ดื่มกลางแดด
วิภาวดีไม่มีสิทธิ์
ประชาชนอินเดอะมิสต์
ตุลาการ
ปลอมประชาชน
ร่ายน้ำ
ฝ่าไฟแดง
สุดทาง
ไถ่โทษด้วยคำบาป
บทกวี 9 ชิ้น
ปรองดอง
คลาด
นักรบของเขตร้อน
ไฟ-เย็น
เดกงเดกาด
เริง
เพียงเงา
บางครั้ง
อ่อนล้าอย่างอ่อนหวาน
ดื้อรัก
เคยเห็นไหม
เรื่องร้าย
กระอึกกระอัก
จำนรรจ์น้ำตา
ผู้นำสาร
มายาราตรี
ลา
เพลงรักสยามสแควร์
สัมภาระในสายลม
พาหนะให้เธอ
ฉัน เธอ เขา และสีขาว
เด็กหนุ่มและสายน้ำ
ชานชาลาโบราณ
ชั่วคราวและตลอดไป
ฉันผู้แปลกหน้าต่อความหลัง
เรามาแลกชีวิตกัน
ปีกหมวกโบราณ
หยาดน้ำตากับเมล็ดฝุ่น
Prose
แท้ง
ผู้เขียนและตัวบท
สมจริง
วุฒิภาวะประชาธิปไตย
ศัตรูข้างใน
ม็อบ
Thaksin and anti-Thaksin
คอรัปชั่น
วินิบาตกรรมประกาศของนักวิชาการอิสระ
ความเพ้อเจ้อของฮาร์ดคอร์
ใต้เงาเงาะ
ตะวันออกไม่มีตรรกะ
หนองผักชี
กวีหรือนักวิทยาศาสตร์
เด็กหญิงที่ดิโอลด์สยาม
ใบ้
Comments
Post a Comment