มายาราตรี
เงาไม้ร่ายเงาข่ม ไร้แมลงระงม
ค่ำนี้อย่าหมายดาริกา
ลมโยกกิ่งขู่คลอนหลังคา เอี๊ยดอ๊าดอืออา
แจ่มใดบาดลึกในเงียบ
เงียบใดงำไว้ในเงียบ ย่างเยื้องยะเยียบ
ลุกโพลงพลั่งสว่างเงา
เคลื่อนไปในความเงียบช้าช้า
เกาะกุมดวงตาข้าและเจ้า
ร่ายรำหลอก – หยอกเย้า
แท้เงา ลวงว่าสว่างแวง
ก่อร่างสงัด สลัดเข้าเกาะ
คลี่คลุมเคาะจังหวะระดะแสง
คลื่นวิเวกเสกสลายร่ายแสดง
กวัดแกว่งแสงเงาเข้าคุมใจ
พลันกังวานหวานเหวี่ยงหวานว่อน
วูบวับกระหึ่มหอนสะท้อนไหว
ปลุกระรัวชั่วจังหวะหัวใจ
ทลายรุกทะลวงไล่ – ล่อลวงตา
กู่โศลกโยกคลอนใจหนังเนื้อ
เผาไหม้หมกเชื้อเสดสา
จิกปลายเล็บแปลบทรวงซ่อนอ่อนล้า
ช้าช้าเจ้าและข้าหลอมละลาย
จึงหม่นไหม้ไปในวิเวก
ณ อเนกอนันต์ ผันไปในแสงสลาย
เงาชั่วสว่าง กลับกระจุยกระจาย
ช่วงชิงชั่วกระหายพ่ายแก่…มายาราตรี.
2542
Comments
Post a Comment