ลา

ศาลาร้างข้างธารหมอก

ดอกไม้บานบนกลีบหิน

ปีกสีผีเสื้อเปื้อนดิน

เจ้ากลิ่นหอมหลอมร่างเรี่ยราย

ส่งสหายแรมไกล

ทางมิเคยไกลดอกสหาย

นกร่ำร้องเดียวดาย

มิพบปลายทาง – ทางจึงมิไกล

ลำไม้ไผ่น้อย

รอคอยมือไหน

มือใดจะอ่อนแรงไร้

ยึดเจ้าไว้แรมทาง

ละอองเมฆเสกสวรรค์

ภูเขาท่านอยู่ข้างล่าง

ภูเขาข้าเลือนราง

ไปกับน้ำค้างปลิวตกเบา – เบา

ศาลาร้างข้างธารหมอก

จิบสักจอก – หมอกคนเขลา

รอยเท้ามิใช่ของเรา

ของปีกสีผีเสื้อเปื้อนปลิว

ศาลาร้างข้างธารหมอก

ละอองซอกเมฆซอนใจลอย – ลิบลิ่ว

ในล่องลอยระเลื้อยเป็นแถวทิว

ยังมีผู้ผิวปากเดียวดาย…

2542