พาหนะให้เธอ

...ขาวราวกับปีกของนางฟ้า

กางเหยียดเยี่ยงเหยี่ยวทะยาน

เบาราวฟูเมฆละล่อง

อ่อนช้อยเช่นกระเรียนพันปี...

คือพาหนะที่ฉันมอบแด่เธอ

เพื่อฟันฝ่าพายุมายาแห่งยุค

คือสิ่งที่แม้สายแส้แห่งพายุร้าย

ก็มิอาจตวัดรัด ด้วยเบาไหวดุจกลีบเมฆ

คือสิ่งที่แม้กงเล็บของมหาลูกเห็บ

ก็มิอาจฉีกทึ้ง ด้วยอ่อนพลิ้วดุจกระเรียน

ทั้งหมดจะเป็นขาวเหยียดอันทระนงที่กางออก

โดยมิคร้ามไหวเลยแม้คำสาปของพระเจ้า

กระไรเล่าจะยังแยแสแค่วัตถุจิบจ้อยอีก

กับคำนิยมตื้นเขินที่ไม่อาจกะเทาะแม้เปลือกไข่ของจิ้งจก

บอกลาและไว้อาลัยต่อมหายุคของเธอเสียเถิด

มันไม่มีอะไรนอกจากฝุ่นธุลีบนอุ้งหัตถ์ของเอกภพ

เพราะเมื่อพาหนะขาวของเธอเหยียดออก...

ก็จะไม่ครั่นคร้ามเลยแม้คำสาปของพระองค์

2542?