สัมภาระในสายลม

เมื่อแลเห็นสายลมลู่หัวหญ้าตีนเขา

และดวงตะวันสีแดงกำลังลับขอบโลก

ฉันเกิดความรู้สึกหวั่นไหว

วาดภาพพิภพไกลโพ้น

ดินแดนที่อากาศเยือกเย็นและเม็ดหิมะโปรยปราย

ฉันบอกแม่ว่าอยากเดินทางไปยังพิภพไกลโพ้น

อยากสูดลมหายใจอากาศเยือกเย็น

แม่บอกว่า เจ้าจงหลับตาและยืนอยู่บนแผ่นดินของเจ้าเถิด

จงปล่อยใจทอดตัวเยี่ยงท้องทุ่งนั่น

แล้วเจ้าจะรับรู้สัมผัสอ่อนนุ่มจากสายลม

จงสูดดมกลิ่นแปลกปลอมทั้งหมด

ด้วยว่าสัมภาระเหล่านี้เองที่บรรจุการเดินทางอันยิ่งใหญ่

พิภพไกลโพ้นไม่เคยเกินขอบฟ้า...

ซึ่งสายลมได้นำมาเปิดเผยต่อเจ้าแล้วขณะนี้

2541