ผู้เขียนและตัวบท

ในฐานะนักเขียน ผมควบคุมความหมายของตัวบทที่ผมเขียนหลังจากที่มันเผยแพร่และถูกอ่านไปแล้วไม่ได้ และโลกของการอ่านก็ไม่ได้ให้สิทธิ์ผมในฐานะผู้ประพันธ์ที่จะผูกขาดความหมาย เรื่องของผมกับตัวบทบางครั้งจึงเหมือนอยู่คนละโลกกับการอ่านเมื่อมันเผยแพร่สู่สาธารณะ ความหมายของตัวบทกลายเป็นเรื่องของตัวบทและผู้อ่าน แม้ว่าผมอาจจะกลายเป็นผู้อ่านได้แม้แต่กับตัวบทของตัวเอง แต่ผมก็เป็นผู้อ่านเพียงคนเดียว ความเป็นผู้ประพันธ์ของผมไม่สามารถยื่นมือเข้ามาแทรกแซงได้เลย ในกรณีเช่นนี้ ทางเลือกของผมคือความนิ่งเงียบ ตัวบทกลายเป็นของสนามอันกว้างใหญ่ที่ผู้อ่านจะต้องเลือกหนทางแห่งความหมายด้วยตัวเอง แต่ความเงียบหาใช่การสิ้นสลาย ความหมายของผมกับตัวบทดำรงอยู่ในที่อันลี้ลับ และจะคงอยู่เช่นนั้นตลอดไป

4-04-16