ใบ้

ใบไม้สองใบสนทนาอาลัยต่อกัน

ใบหนึ่งอ่อนใบหนึ่งแก่

ใบแก่ซีดเหลืองใกล้ปลิดโรย

ใบอ่อนเฝ้าอ้อนวอนต่อต้นไม้

มันไม่อยากพลัดพรากจากใบแก่

หากแต่ต้นไม้ได้แต่นิ่งเฉย

ต้นไม้ไม่เคยได้ยินเสียงออดอ้อนของใบอ่อน

มันไม่อาจสื่อสารกับใบของมันได้

มันรู้จักเพียงว่าใบงอกออกมาจากตัวมัน

เป็นเครื่องมือที่มันใช้ตักตวงแสงอาทิตย์

แล้วก็ร่วงหล่นปลิดโรยไป

ต้นไม้พยายามสื่อสารกับฟ้าและดิน

ฟ้านั้นไม่หลั่งฝนมาเนิ่นนานแล้ว

และดินก็แห้งแข็งเสียจนมันเจ็บราก

มันอยากจะร้องบอกให้ฟ้าหลั่งฝนเหลือเกิน

และขอให้ดินเลิกหยาบกระด้างเสียที

ทว่าฟ้าและดินไม่เคยฟังมัน

พวกมันได้แต่สื่อสารกันเอง

ผ่านสายฝนและสายลม

แต่ยามนี้ฟ้ากับดินไม่อาจพูดคุยกัน

ด้วยอากาศวิปริตแปรปรวนนัก

พวกมันอยากขอร้องมนุษย์

อยากบอกเขาให้เลิกทำอุณหภูมิโลกแปรปรวน

พวกมันพยายามสื่อสารกับเด็กชายผ่านสายลม

ทว่าเด็กชายไม่เคยได้ยินเสียงของฟ้าและดิน

เขาเพียรเฝ้าจดจ้องใบไม้ใบน้อย

หลงใหลในความอ่อนนุ่มของมันเหลือเกิน

ละมุนละไมค่อยแตกค่อยผลิออกจากกิ่งช้าๆ

เขาเฝ้าพร่ำพูดกับมันทุกวัน

ทว่าใบไม้ก็ไม่เคยได้ยินเสียงของเด็กชายเลย

2540