เริง
ข้าพเจ้าพอจะเห็นอะไรในตัวคุณ
ในโลกหมุนคว้างท่ามกลางกระสันวิสัย
พอจะมีอะไรบอกอยู่เป็นนัยนัย
ว่าใครสักคนอาจต้องการ
เชือกกลคนถูกขึงเหมือนสายซึง
พอขาดผึงก็ผายยิ้มอันแสนหวาน
นิ้วใคร(เล่น)อยู่ในความฝันที่เราถูกทรมาน
ดอกไม้บานในเคลิ้มนั่น ฝันของใคร
เกียรติยศศักดิ์ศรีที่เขาเลือก
อาจเธอเกลือกร่างลงกระทะไหม้
พอจะเหลือผู้ให้อภัย
ชัยชนะของเมื่อวานก็ฆ่าเขาตาย
อะไรอะไรมันก็แย่
พอเธอแพ้เขาก็วิ่งหนีหาย
ศพคนจนกองเป็นกอง มันวอดวาย
เหมือนขาดสายมาขึงคนในกลซึง
สะใจไหมเพื่อนรัก
ยามกระสุนเลือดเอ่ยทักใครคนหนึ่ง
ท่ามกลางโลกเฉยเฉยไร้คนตะลึง
ลูกเมียใครรำพึงสะอื้นเบาเบา
โลกมนุษย์ย่อมจะดีกว่านี้แน่
หากมีผู้ยอมแพ้แม้ต้องเหงา
เด็กเด็กจะเป็นของใคร ถ้าไม่ใช่ของเรา
ปล่อยถ่านเถ้าฟุ้งกระจาย กระเจิง
ข้าพเจ้าพอจะเข้าใจอะไรอยู่
คุณก็รู้ เขาก็รู้ เราเถลิง
ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ประชุมเพลิง
เรามาเริงระบำบูชาไฟ
2546?
Comments
Post a Comment