คลาด

ที่นั่น

ผมเห็นเมฆลอยผ่านยอดไม้

สายลมเคลื่อนเขย่ากิ่งและใบ คล้ายเพื่อนตบไหล่เพื่อน

เบา เบา บาง บาง

รสของน้ำตานั้นไม่เค็มมาก

อย่างน้อยก็ไม่ขมคาวเท่าการเผลอกินชื่อเสียงในกระป๋องที่หมดอายุ

ฟ้าสีเข้มรองแผ่นหลังของเมฆ

ยอดอันชะลูดของไม้ต้นหนึ่งเกลี้ยงโกร๋น

หลังจากตอนนั้น...นกตัวหนึ่งบินมาเกาะและเกาะอยู่นาน

-ใบไม้ร่วงเป็นของดิน

-กิ่งไม้เปล่าเป็นของลม

นกบอกก่อนบินจากกิ่งไม้ไป

-ชีวิตเป็นที่พักชั่วคราว- ผมตะโกนบอกนก

-มีสถานที่ท่องเที่ยวน่าทัศนา- ผมตะโกนบอกนก

“มันไม่ได้ช่วยอะไร” ใบไม้ร่วงใบหนึ่งกระซิบจากหัวไหล่

มันปลิวจากไปและเอนหลังลงดิน

ผมมองใบไม้ร่วงซึ่งกำลังจะกลายร่าง

-ความตายคือครูที่เข้มงวด ถือไม้เรียวและซ่อนรอยยิ้มอันปราณีเอาไว้มิให้ใครเห็น- ผมพยายามเป็นครั้งสุดท้าย

ก่อนหน้านี้... เจ้าชายคงนั่งคนเดียว นั่งหันหลังอย่างโดดเดี่ยว ท่ามกลางใบไม้ร่วงปลิว

เมื่อผมมาถึง เขาก็ตกเป็นของใบไม้ร่วงไปเสียแล้ว

ผมยังไม่ได้คิดว่าจะทำอย่างไรต่อ

ทั้งที่ผมสยายยาวของเขายังสะบัดพัดปลิวด้วยลมอยู่แท้ๆ ... ผมยังคร่ำครวญ

17 กุมภาพันธ์ 2549