จำนรรจ์น้ำตา

ถ้อยคำของน้ำตานั้นเงียบ

เยือกยะเยียบห่มเย็นเช่นหมอกขาว

ตื้นตันต่อจำนรรจ์นั้นวับวาว

ความว่างเปล่าเฝ้าสดับธารผ่านเบาบาง

                เช่นสายสร้อยมณีมุก

ล่ามร้อยทุกผู้คนรอบข้าง

ต่อเศร้าร้อยโซ่ทุรนทุกหนทาง

มิให้ร้างคลาดขาดจากกัน

                เช่นความรู้สึกหนึ่ง

ซึ่งเธอพบตัวเธอในตัวฉัน

เช่นตะวันพบแสงตะวันในเงาพระจันทร์

โดยพระจันทร์มิจากพรากจากดวงดาว

                หากเราร้อยกันและกัน

ห่มหยาดน้ำทุกมั่นมุกทุกย่างก้าว

เพื่อทุกก้าวที่เจ็บปวดจากทุกเท้า

พราวน้ำตารวดร้าวจักตักเตือน

                ในความเงียบของถ้อยน้ำตา

ยามอ่อนล้าต่อการสะอึกสะอื้นซึ่งเสมือน

จะเหน็ดเหนื่อยต่อเหน็บหนาวที่มาเยือน

ยังสะทกสะเทือนเสมอ – สมานรอย

                ปริร้าวแล้วใช่ไหม

แก้วตาร่ำไห้จนไร้ถ้อย

ราวมุกน้ำจำนรรจ์จักทยอย

ร่อยหรอ ร่อยหรอลง

                ยังทรงค่าทุกถ้อยคำ

ยังทรงจำจดจารทุกประสงค์

คงขยายคลี่คลายและยังคง

ผจงหยดน้อยในรางแก้มแต้มน้ำตา

                เพื่อการปริร้าวจะล้ำลึก

เพื่อลึกซึ้งทุกสำนึกแสดงค่า

และถ่อมใจทุกใจต่อทุกชะตา

รับรู้ทุกชะตามีค่าต่อการจำนรรจ์.

2542?